زن معتاد ایرانى تبارکه قربانى اعتیاد شده و با سختى و مشقت در زیرپل سوختۀ کابل در میان مردها شب و روز را سپرى مى کند، مى گوید که شوهر و خانواده اش براى مرهم نمودن دردهایش به او تریاک خوراندند.
بنا به گزارش‌های اخیر، به دلیل سرمای شدید در کابل به طور اوسط روزانه دو تا چهار معتاد زیر پل سوخته جان میدهند.
به گزاش خبرگزاری انصار به نقل از پژواک، این خانم ٣٠ ساله لیلا قنبری نام دارد، ایرانی الاصل متولد استان(ولایت) قزوین ایران بوده، مادرش درى زبان و پدرش از ترک‌های قزوین ایران میباشد.
خانم قنبری پس ازاتمام صنف دوازدهم و دو سال آمادگی؛ بخاطر راه یافتن به پوهنتون، وارد "دانشگاه امام خمینی" قزوین شده و سه و نیم سال در رشته طب در ایران تحصیل کرده است.
این خانم معتاد میگوید که در سن ۱۱ سالگی، در مسابقه اُستانی(ولایتى) قزوین در رشتۀ قرائت قرآنکریم، از میان ۴۰۰ اشتراک کننده، مقام اول را کسب کرده و سند استادی در بخش کمپیوتر را نیز از یک نهادهای آموزشی به دست آورده است.
وضعیت جسمی:
خبرنگار آژانس خبرى پژواک که با این خانم معتاد صحبت کرده است مى گوید که این خانم هم اکنون در زیر پل سوخته، در میان صدها معتاد مرد که دراطراف آنان انبار کثافات دیده میشود و از تعفن در این ساحه نفس کشیدن حتى با ماسک نیز مشکل است، شب و روزش را میگذراند.
به گفته خبرنگار پژواک؛ لیلا زمانی که از زیر پل سوخته با موهای ژولیده، کمر خمیده و پاهای لرزان میخواست بطرف بالا بیاید، فکر میشد که بالاتر از۵۰ سال سن دارد؛ اما به ادعاى خودش، سن او از ۳۰ سال بیشتر تجاوز نمی کند.
این خانم، پس از خارج شدن از زیر پل سوخته، دریک گوشۀ پل بر دیوار تکیه زده و آمادۀ صحبت گردید.
زمانی که این خانم را از نزدیک دیدیم، تعداد زیاد دندان‌های پائینى دهنش، کاملاً شکسته و اما چند دندان ثابت دیگرش، رنگ سیاه را به خود گرفته بود و از نظرجسمى، آنقدر ضعیف به نظر میرسید که گویا چندین روز غذا نخورده است.
لیلا قنبری، که از وضعیت جسمی خوبی برخوردار نبود، رشتۀ سخن را به دست گرفته گفت که ۱۲ سال قبل با یک پسر افغانی که باشندۀ ولایت دایکندی بود، درایران ازدواج کرد و پس از دو سال زندگی در ایران، به منظور دیدار خانوادۀ شوهرش به دایکندی آمد.
او افزود که درنخستین روزهاى اقامتش درولایت دایکندى، یک موسسۀ خارجی که دربخش صحت درآن ولایت فعالیت داشت، از او تقاضا کرد تا در بخش مُبلغ صحی و جلوگیرى از بیماریهای خاص و تشخیص مریض ساری، با آن اداره کار نماید.
لیلا گفت چون خانم با سواد در آن ولایت خیلى اندک بود، به اساس خواست متنفذین قومى و خانواده شوهرش، حاضر گردید تا مردم دایکندى را دراین بخش کمک نماید و این مسوولیت را براى چندین سال به دوش بکشد.
لیلا قنبری که درجریان صحبت کردن دستانش میلرزید و به دلیل خشکى آب دهنش، آرام آرام صحبت میکرد، مدعی شد که در پروسه انتخابات ریاست جمهوری سال (١٣٨٩) در بخش (DDFC) با دفتر "یوناما" و با موسسه (MPO)، به حیث ترینر بخش تربیه قابله‌های محلی نیز ایفای وظیفه کرده و به مدت سه سال به حیث رییس شفاخانه ۵۰ بستر فرانسوی‌ها در این ولایت کارکرده است.
خانم قنبری که موهاى ژولیده اش را با دست ناتوانش مرتب مى ساخت، به یکباره گى درگونه‌هایش دانه‌هاى اشک دیده شد و گفت: "بسیار خسته هستم و فکرم کارنمى کند، نام دیگر دفترهایى که کارکردیم فراموشم شده."
عوامل معتاد شدن:
با آنکه در سیماى این خانم معتاد، افسردگى و ناتوانى کاملا مشاهده میگردید و نمى خواست صحبت نماید؛ پس از وقفۀ نیم ساعته، از اوخواستیم تا دلیل معتاد شدنش را مشخص کند.
لیلا گفت که حدود پنج سال قبل، دراثرچپه شدن موتر در ولسوالی شهرستان دایکندی، مهره‌هاى کمرش شکست و مدت یک سال در بستر مریضی خفته بود؛ بدون اینکه صحت یاب گردد، با گذشت هر روز با مرگ نزدیک میشد.
وى، درحالیکه گلویش را بُغض گرفته و از چشمانش اشک جاری بود، گفت: "یک روزخشویم به اندازۀ دو نخود مادۀ سیاه رنگ را در پیالۀ چایم انداخت وگفت که این موملایی است و براى جوش خوردن مهره هاى کمرت مفید است؛ من چون زیاد درد میکشیدم آن را خوردم تا سرپا شوم."
لیلا که شدت گریه اش بیشتر شد و مرتب سرفه میکرد، پس از لحظه اى سکوت گفت پس از آن، هر لحظه‌ای که درد میکشید، خواهان موملایی میشد؛ اما بیخبر از اینکه به جای موملایی به وى مواد مخدر داده مى شد.
نارضایتی از شوهر و خانواده شوهرش:
زن معتاد ایرانى تبار که قربانى اعتیاد شده، با ابراز نارضایتی از شوهر و خانواده شوهرش گفت که آنان بجای اینکه وی را جهت تداوی به یک شفاخانه مجهز و معیاری ببرند، بخاطر احساس نکردن دردش، به مدت شش ماه به شکل پنهانی به او تریاک خوراندند.
وی افزود که در این مدت او حامله نیز بود، و با نزدیک شدن زمان ولادت، او را به یکی از شفاخانه‌های شهرکابل انتقال دادند؛ داکتران در شفاخانه پس از آنکه متوجه شدند پیچکارى بى هوشى در وجود او اثرگذار نیست، دریافتند که این خانم معتاد است و براى چندین ماه به او تریاک خورانده شده است.
او گفت که سرانجام داکتران، قوی ترین پیچکاری را به وی تزریق نمودند، که درنتیجه طفلش را نیز از دست داد.
این زن معتاد افزود: "تمام عمرم را در فراگیرى درس‌های دینی سپرى کردم و در رشته طب تحصیل کردم؛ اما اولین باری که فهمیدم معتاد شده ام، یک درد بزرگى بود برایم، فکر کن از آسمان به زمین خوردم و بار دوم که طفلم در شفاخانه فوت کرد؛ این درد هم بالای دردهایم اضافه شد."
قنبری پس از اینکه از شفاخانه مرخص شد، به دلیل اینکه شوهر و مادر شوهرش به شکل پنهانی برایش تریاک خورانده و با او ظلم بزرگی انجام داده اند، هر روز با شوهرش گفتگو میکرد، که این گفتگوها باعث جنجال‌ها و ناراحتی‌هاى بیشتردر خانواده آنها گردید.
وی تصریح کرد: "چون درکشورغربت بودم و شوهرم هم کاملاً یک شخص بدخوی بود، دیگرچارۀ نداشتم مجبور شدم که تریاک استفاده کنم، شوهرم نیز گاهگاهى مواد مخدر استفاده میکرد، زمانی که من معتاد شدم، اواز معتاد شدن من سوء استفاده کرد و به شکل آزادانه از تریاک من استفاده میکرد."
پس از معتاد شدن، با چه مشکلات روبه رو بوده است:
لیلا که درادامه صحبتهایش آه سردى کشید و دستان خشکیده و ناتوانش را به هم میمالید، گفت پس از خارج شدن از شفاخانه، درشهرکابل مسکن گزین گردید و روزانه بخاطر تسکین دردش، از شوهرش مى خواست که برایش موادمخدر بیاورد؛ این روند ادامه داشت تا اینکه در یکی از روزها شوهرش همراه با مقدارى تریاک در منطقۀ واصل آباد شهرکابل، از سوی پولیس دستگیر و سرانجام به مدت دو سال زندانی گردید.
او گفت که با زندانى شدن شوهرش، کاملا تنها شد و به دلیل تنها بودنش، خانۀ کرایی را نیز از دست داد و سرانجام مجبور شد که شب و روزش را در کوچه و پسکوچه‌ها بگذراند و بالاخره تقدیر او را به زیر پل سوخته کشید.
"پل سوخته"، یکی از پل‌های مشهور درغرب شهر کابل است که رفت و آمدهای شهروندان در پیاده روها، عبور وسایط خرد و بزرگ از روى این پل و سرو صدای دستفروشان در بالای این پل، تصویرى از زندگى و کار و فعالیت را نشان میدهد؛ اما موجودیت صدها تن از معتادان در زیر این پل که با مرگ و زندگى دست و پنجه نرم میکنند، نشان دهندۀ تصاویرى از نا امیدى و مرگ مى باشد.
با آنکه مسوولان صحى شهرکابل در همکارى با سایر ادارات مسوول، تاکنون چندین مرتبه خواستند این افراد را از این محل انتقال و درمکان‌هاى امن تداوى و مراقبت نمایند؛ اما هنوزهم صدها تن به شمول زنان و مردان معتاد در این مکان، شب وروز شانرا سپرى مى کنند.
درزیر این پل، شمارى ازاین معتادان گروه، گروه گردهم جمع شده ومصروف دود کردن مواد مخدرمى باشند، تعدادى دیگر درکنار دیگر زیرپل، با تزریق پیچکارى درد اعتیاد شانرا تسکین میدهند و چندتنى هم در قسمت دیگر این پل خوابیده؛ گویا با مرگ دست و پنجه نرم میکنند.
لیلا قنبری یکی از صدها معتاد موجود در زیرپل سوختۀ شهرکابل، در پاسخ به اینکه چرا بخاطر درمانش از خانوادۀ خود در ایران کمک نمى خواهد؟ گفت: "به ایران بخاطر بدنامی خانواده ام نمیروم؛ اما خانواده شوهرم زمانیکه از زندگی کردن من در زیر پل سوخته با خبر شدند، دیگر نخواستند مرا کمک کنند."
این خانم، درمورد اینکه اگر به تداوی فرستاده شود، میخواهد عملش را ترک کند یا خیر؟ گفت: "یکبار تدوای کردم؛ اما از شفاخانه که خارج شدم دیگر جای بودوباش نداشتم، به سرپل سوخته آمدم، افراد مرا اذیت میکردند، بلاخره پولیس گفت، برو زیر پل ما ترا کجا ببریم، آن شب دوباره به زیر پل رفتم."
وی، درحالیکه اشک از چشمانش جاری و با گلوی بغض گرفته و صدای لرزان مى گریست گفت: "در گذشته هزاران نفر را تداوی و به مشکل شان رسیدگی کردم و ماهانه هفت هزار دالر معاش داشتم و از معاش خودم به براداران شوهرم زن گرفتم؛ الان اونا صاحب زندگی شدند، حالا نه اونا من را قبول دارن و نه کسی دیگری من را از این وضعیت بد نجات میدهد."
خواست این معتاد از حکومت چیست؟
از لیلا پرسیده شد که خواست او ازحکومت چه مى باشد؟ او که با این شنیدن این پرسش حواسش را جمع نمود و آمادگى کامل براى دادن پاسخ میگرفت، گفت: "از حکومت مى خواهم که سرنوشت شوهرم را معلوم کند، مرا براى تداوی به یکی از شفاخانه‌ها بفرستد و پس از تداوی، زمینۀ کار را در یکی از شفاخانه‌ها در بخش نرسنگ، قابلگی و یا در سایر ادارات منحیث استاد کمپیوتر برایم مساعد گرداند."
لیلا که زن تحصیل کرده و موفق با آینده‌ای روشن بود اما حالا یک زن منزوی و مجبور به زندگی محکوم به فنا در زیر پل سوخته است، که بصورت غیر ارادی با حیله و نیرنگ شوهرش معتاد به مواد مخدر شده است.
لیلا که یک زمان در اوج آسمان‌های بیکران پرواز میکرد، حالا مانند یک گنجشک بال شکسته در کثافات، زیر پل سوخته به زمین افتاده است.
پاسخ وزارت مبارزه با مواد مخدر:
وزارت مبارزه با مواد مخدر در رابطه به خواست این معتاد میگوید که ممکن است شمار محدودى از زنان و اطفال که در روز کمپاین جمع آوری معتادان، در محل حضور نداشتند، هنوز هم در جاده‌ها باقی مانده باشند که لیلا قنبری نیز یکی از آنان است.
محمد حنیف دانشیار سخنگوی این وزارت به آژانس خبرى گفت که در حال حاضر، در سراسر کشور ۱۱۶ مرکز تداوی برای معتادین وجود دارد که سالانه ظرفیت تداوی بیش از ۴۰ هزار معتاد را دارد که از این جمله ۳۰ درصد آن را زنان و اطفال تشکیل میدهد.
وى افزود که در کنار موجودیت سایر مراکز تداوی برای معتادان، مرکز ۱۵۰ بستر تداوی معتادین، برای زنان و اطفال نیز ایجاد گردیده و برخى زنان و اطفالی که در خیابان‌ها بودند، جمع آوری و جهت تداوی به این مرکز انتقال یافتند.
موصوف از برگشت دوبارۀ برخى افرار به اعتیاد نیز نگرانى نموده گفت که عدم پذیرش خانواده‌ها، اقارب، بیکارى، فقر، و پائین بودن سطح آگاهی مردم در جامعه، از دلایلى است که برخى‌ها پس از تداوى دوباره به اعتیاد برگشت مى نمایند.
اما دانشیار افزود که وزارت مبارزه با مواد مخدر، تلاش دارد که از طریق ملاامامان مساجد و مکاتب، خانواده‌ها را آگاه بسازند که افراد پس از تداوی، به حالت قبلی اش بر میگردد و باید با آنان منحیث یک فرد سالم برخورد کرده و به آنها احترام داشته باشند.
اقدام سفارت ایران براى فراهم نمودن تسهیلات لازم برای بازگشت عزتمندانه این خانم معتاد
مسوول بخش رسانه‌ای سفارت ایران مقیم کابل، به آژانس خبری پژواک گفت که اگر ثابت شود که این خانم ایرانی است و خواستار بازگشت به ایران باشد، تمام تسهیلات لازم به منظور ترک اعتیاد و بازگشت عزتمندانه برایش فراهم میشود.
وی گفت که سفارت ایران به اطلاع همه اتباع کشورش که در افغانستان هستند، میرساند که اگر دچار کدام مشکل باشند، به سفارت و نمایندگی‌های سیاسی ایران مراجعه بکنند؛ تا نمایندگی‌های ایران در حل مشکلات شان در داخل افغانستان، اقدامات عملی را روی دست بگیرد.
طبق ارقام ارایه شده ازسوى وزارت مبارزه با مواد مخدر، در حال حاضر سه و نیم میلیون معتاد به مواد مخدر در کشور وجود دارد که ٢،٩ درصد آنان را زنان تشکیل میدهند.
خدمات موسسات غیردولتى در قسمت تداوی معتادان:
قاسم زمانی مسوول نجات سنتر به پژواک گفت که در ایام زمستان مشکلات معتادان، افزایش مییابد که اخیراً شماری از آنان به دلیل سردی هوا در زیر پل‌ها، جان شان را از دست داده اند و سایر آنان نیز در معرض خطر اند.
وی افزود که موسسات غیر دولتی و حکومت؛ از جمله معتادان، حدود سه تا پنج درصد آنان را تحت تداوی قرار میدهند و متباقی از خدمات بیبهره اند.
موصوف، همکاری مردم و خانواده‌ها را در از بین بردن این پدیدۀ شوم موثر عنوان کرده گفت تا زمانیکه شهروندان و خانواده‌ها در این قسمت همکاری نکنند، هیچ پروگرامی نتیجۀ مثبت نخواهد داشت.
مسوول نجات سنتر افزود که این مرکز و شماری از موسسات دیگر که در بخش تداوی معتادان کار میکنند، درمورد آنعده زنانی که پس از تداوی ازسوى خانوادۀ‌هاى شان پذیرفته نمى شوند، با خانوادۀ شان صحبت میکنند و مدت یکسال با آنان در ارتباط میباشند.
به گفتۀ وی، اگر آنان از سوی خانوادۀ شان پذیرفته نشوند، این زنان را به سایر موسساتی که در بخش خانم‌ها فعالیت دارند، معرفی میکنند و زمینۀ کار و بودو باش را برای شان مساعد میسازند.
نجات سنتر یک موسسه غیردولتى است که از مدت ۲۶ سال به این طرف، در قسمت تداوى معتادین و دادن آموزش‌هاى حرفوى براى آنها و یا اعضاى خانواده‌هاى شان و آگاهى در مورد اضرار موادمخدر و بیمارى ایدز در شهر کابل، فعالیت دارد.
کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان:
کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان، درحالیکه پدیدۀ اعتیاد به مواد مخدر را مار زهراگین در کشور خوانده میگوید که اخیراً تعداد زنان معتاد افزایش یافته است، ممکن معتادان زن مورد قاچاق، خشونت و تجاوزجنسی قرار بگیرند و به مرض HIV مصاب شوند و محراق مکروب در جامعه باشند.
ثریا صبحرنگ کمیشنر کمیسیون مستقل حقوق بشر، وضعیت کنونی معتادان مواد مخدر را مشقت بار خوانده گفت که این افراد، از ابتدایی ترین حقوق بشری محروم اند و هر روز در هوای سرد جان‌هاى شیرین شان را از دست میدهند، دولت باید هرچه عاجل به وضعیت آنان رسیدگی و از این پدیدۀ شوم جلوگیری کند.
این کمیشنر حقوق بشر، از کمبود پرسونل و کارکرد مراکز تداوی معتادین در کشور، ابراز نارضایتی کرده گفت: "در ولایات، مرکز جداگانه برای تداوی زنان معتاد وجود ندارد، در جایی که معتادان مرد نگهداری میشوند، یک اتاق آن را برای زنان اختصاص داده اند و درآنجا نیز وضعیت معیشتی زنان بسیار خراب است."
وى، برگشت دوبارۀ معتادین را پس از تداوی، یک معضل بزرگ دیگر خوانده گفت که حکومت استراتیژی ندارد، به همین دلیل آنان پس از تداوی دوباره به زیر پل‌ها، با سایر معتادان میپیوندند.
خانم صبحرنگ، با ذکر اینکه کمیسیون مستقل حقوق بشر؛عوامل اعتیاد به مواد مخدر و راهکارها را بخاطر جلوگیری و از بین بردن این پدیدۀ شوم، با دولت شریک نموده، افزود که متاسفانه تاکنون، دولت هیچ اقدام بنیادى در این خصوص انجام نداده است.
مشکل مواد مخدر و افزایش روزافزون معتادان، چون مشکل تروریزم، به یک معضل کلان ملى درکشور مبدل گردیده است، که گفته مى شود بیشتر عوامل بیرونى داشته و باید علیه آن بعنوان مشکل فرامنطقوى، مبازرۀ مشترک بین المللى صورت گیرد.
طبق قانون مبارزه با قاچاق انسان و قاچاق مهاجران, سوء استفاده از حالت آسیب پذیری یا مجبوریت با شیوۀ حیله و فریب، یک مثال صریح و روشن از قاچاق انسان است.
طبق قوانین افغانستان؛ قاچاق انسان جرم میباشد، در ماده ۱۱ قانون مبارزه با قاچاق انسان و قاچاق مهاجران آمده است که اگر قاچاق ازسوى همسر، والدین و یا سرپرست قانونى صورت گیرد، به حبس طولانى مدت محکوم مى گردد.
لینک مطلب: https://www.ansarpress.com/farsi/5186
جسد بیسر یک زن جوان در غرب کابل پیدا شد+عکس
